Doelmannen zijn, over het algemeen, aparte mensen. Marcel van Velzen was er ook zo één. Was: want Marcel is helaas op maandag 21 augustus overleden aan een hartinfarct. Hij is 48 jaar geworden.

Na zijn juniorentijd bij De Foresters kwam Marcel als jonge doelman zijn geluk beproeven bij Zeevogels. Hij zou nooit meer weggaan. Marcel keepte in Zeevogels 1, 2 en 3 en waar dat nog meer gewenst was. Hij is er diverse keren een tijdje uit geweest met rugproblemen maar kwam toch steeds weer terug onder de lat. Rustig en op de achtergrond acterend deed hij zijn ‘werk’.

Boos kreeg je hem niet snel maar als zijn eigen verdedigers, een tegenstander of scheidsrechter in zijn ogen dingen deden die het daglicht niet konden verdragen liet hij niet met zich sollen. Vader Ton, zijn grootste supporter, was vaak in de buurt of liever nog stond achter zijn doel. In dat doel lag traditioneel zijn witte pet en een fles water. Je moet immers goed voorbereid zijn. En dat was Marcel altijd.

Een hekel had Marcel aan 'stiftjes'. Zijn ploeggenoten wisten dit natuurlijk en lokten hem op de training meermaals uit zijn tent. Het verhaal gaat dat Marcel zelfs een keer van de training is weggelopen na het zoveelste stiftje dat hem verraste. Een probleem waar veel keepers mee te maken hebben had Marcel ook. Bij een hoge voorzet heel hard LOS roepen maar er dan zelf ook onder doorgaan met vaak 'fatale' gevolgen. Na de wedstrijd of training werd er door het team een blad bier en 1 cola besteld. Die ene cola was voor Marcel.  

Met de keeperstrainers kon Marcel altijd goed opschieten. Als zijn rug het toestond was hij ook steevast op de training aanwezig. Niet alleen aanwezig trouwens maar hij gaf ook alles. Soms wel eens teveel. Nadat zijn lichaam de training- en wedstrijdintensiteit niet meer aankon is ‘Sellie’, de loyale doelman, gestopt. Het zal zo’n 15 jaar terug zijn.

Wij wensen zijn vrouw Leontine, zijn drie dochters, vader Ton, de overige familie en vrienden veel sterkte toe met het verlies van Marcel.